من و موهام

"چشاتو ببند. دیوونه نگفتم چشمک بزن! میگم چشاتو ببند. آها خوبه. حالا چیزایی که میگمو تصور کن. فرض کن داری رانندگی میکنی."

"تو کدوم خیابون؟"

"هر خیابونی که دوست داری"

"باشه.پس اون خیابونی که توش پره درخته و تو دوسش داری"

"قبول. داری میری و ماشینت بوق نداره. اصلا خراب شده و تو پول نداری درستش کنی"

"یعنی واسه تو کتاب خریدم؟"

"نخند. جدی باش. آره مثلا واسه من یه چیزی خریدی. بعد یه دفعه یه ماشین جلوت مبپیچه و رد میشه. چکار میکنی؟"

"بوق میزنم"

"بوق خرابه."

"چه بد! داد میرنم"

"اون ماشین بی توجه به تو رفته"

"..."

"تو هم خیلی وقته که رفتی"

"..."

"من حتی داد هم بزنم تو رفتی"

"..."

ــ هر موقع بهت میگم دوستت دارم، نگو منم همینطور. بذار تو یه موقعیت دیگه، بعنوان اولین نفر بگو که دوستم داری. عین اینه که به فرشید بگم کُتت قشنگه. اون بگه ماله تو هم قشنگه! راست میگه؟ راست نمیگه.

نیم ساعته زُل زدم به کاغذ که این‌دفعه چه کوفتی از تو بنویسم. که درخورِ شأنت باشه. به قدبلند و کتِ مشکیت بخوره. به عینک‌‌ت بیاد، حتی به اخمت! الانه که گریه‌م بگیره. 

گفت «بیا جاهامونو عوض کنیم. من میدون میشم دورت می‌گردم.»

ــ تا حالا رفتی بین ابرا؟ نه؟ خُب، ببین اونها هیچی نیستن. منظورم اینه که دستتُ دراز کنی، هیچی گیرت نمیاد. ابرا منُ یادِ تو میندازن. یادِ «هیچی» گفتن‌هات. اونا هیچی‌ هستن! ولی وقتی جمع بشن، میشن ابر. ابر چکار می‌کنه نازلی؟ مثلِ الانِ تو. گریه می‌کنه.

«روزای با تو .. » بی‌خیال. عمرم به این چیزا قد نمی‌ده.

فوبیا داشت. فوبیای سگ. منم که چشمام سگ نداره.

گفت «تو خوب تخم‌مرغ درست می‌کنی!». گفتم «وقتی سفیده‌ش یه خورده خودشو گرفت، صدام کن تا تووش رُب بزنم». چند سال گذشته؟ آشپزخونه سوخت.