من و موهام

حس می‌کنم واقعا توی تنهایی می‌میرم.

در فرصتِ از دست دادنِ لحظه‌ها زندگی می‌کنیم. کاش زندگی آنقدر که جدی‌اش گرفتم، جدی نباشد.

بوی لنت ماشین‌اش درآمده بود. گفتم "وای خدا سرم". محکم‌تر گاز داد.

سرچ کرد "شکایت از پدر به دلیلِ .. " .. دلیلی که بشود سرچ کرد، نداشت. سرچ کرد شکایت از پدر.
"می‌زنه؟" نه.
"نفقه نمیده؟" گاهی.
"قتل کرده؟" نه.
همین.
اعتماد به نفس و عزت نفس و افسردگی و اضطراب و شخصیت وسواسی و ADHDام زل زده اند به دیوار و می‌گویند "همین؟".
خاطرات بچگی، فریادها، دعواها، قهرها، ناخن جویدن ها، افسردگی در هفت سالگی، گریه‌های بی‌امان و "تروخدا بسه" گفتن‌ها، مادری کردن برای بقیه از سن کم و "از بچگی بیشتر از سنت میفهمیدی" یکصدا گفتند "همین."

با گریه و صدای گرفته به خواهرش گفت "فکر کنم بابا یه چندوقتیه دوستمون نداره".
صدا از آن طرف خط آمد که "تازه فهمیدی؟"