من و موهام

از حس مزخرف تنهایی تا دلتنگی ای که می دونی باید تحملش کنی ، استرسی که توی بندبند وجودت رخنه کرده ، گیاهی که دم می کنی و بینی ت رو کیپ می کنی تا بوش رو حس نکنی ، پیدا کردن عکس زیبایی برای پروفایلت ، شک کردن به انسانیت آدمها و اینکه کی میخوان دست از این کارهاشون بردارن ، فکر کردن به اینکه چرا یک لحظه نمیشه با آرامش نوشت ، ناهار تکراری و بی مزه ای که ساعت چهار بعدازظهر می خوری و پیاله ای پر از ماست که باید دور ریخته بشه چون با مزاجت جور در نمیاد ، افتادن گوشیت روی سرامیکها و داغون شدن قابش ، اس ام اس های عزیزترین و حسی که بهت دست میده ، زل زدن به صفحه مانیتور و پوزخند زدن ، چایی پررنگ و لیوان دسته دار ، هلوهای چیده شده ای که محصول یه جای بزرگه که دل خوشی ازش ندارم ، دلگیر بودن از گلی که حتی داشتن تیغ هاش هم دست خودش نیست ، بغضی که با شنیدن آهنگ بیخیال از قمیشی سر باز میکنه و فقط به دو قطره اشک ختم میشه و حرصت بخاطر اینکه چرا دوباره قوی میشی؟ چرا میگی اینم می گذره؟ چرا انقدر بی تفاوتی؟ دختر! دور و برت رو نگاه کن .. نابود شد .. تموم شد .. چرا گریه نمی کنی؟ چرا لبخند می زنی؟ چرا دلت برای شیطنت کردن تنگ شده لعنتی؟ ، سکوت پشت تلفن و اصرار زیاد برای گفتن "کاری نداری؟" ، خسته از خودت و بقیه .. و پرسیدن هزارباره ی این سوال که "آخرش چی میشه؟" .. عصبانیتی که داری و مطمئنی اگه کسی فقط یکم سعی کنه که نزدیکت بشه ، حالشو می گیری .. و زیرلب زمزمه کردن: بیخیال حرفهایی که تو دلم جا مونده .. بیخیال قلبی که این همه تنها مونده ..