من و موهام

اینکه چه آهنگی رو تووی چه موقعیتی گوش کنی، لااقل از نظر من مهمه. آهنگ bellyache یه حس قدرت عجیبی بهم‌ میده. هنوز هم موقع گوش کردنش می‌تونم حس کنم‌ که مانتوی پاییزه‌ی مشکی و بلندم رو پوشیدم‌. عینک دودی با بند رنگارنگش رو به صورتم زدم. مقنعه‌ی مشکیم بلنده و از پشت تا وسط کمرم اومده. شلوار لی آبی‌م رو پوشیدم با کتونی‌های مشکی که فکر می‌کردم شبیه یکی از کتونی‌های قدیمیمه ولی هر روز از شباهتش به اون کم میشد. کیف بزرگ چرم مشکیم هم آویزونِ شونه‌ی راستمه. خودم رو می‌بینم که هندزفری تووی گوشم و به اهنگ bellyache گوش میدم و میرم سمت حسینیه دانشگاه. چندتا نگاه رو روی خودم حس می‌کنم و نمی‌دونم نگاه تو هم بین‌شون هست یا نه. ولی وقتی اهنگ power رو پلی می‌کنم. بهم حس ضعیف بودن روزهای قرنطینه رو میده. من رو از روزهایی که خودم و تو رو دوست داشتم، دور می‌کنه. پرتم می‌کنه تووی روزهایی که از سر بیکاری دو باره و چند باره کیک درست می‌کنم زیر نور زرد آشپزخونه. حواستون باشه آهنگهای خوب رو تووی روزهای بد هدر ندید. اثرش هیچوقت از بین نمیره.