قدم بلند بود .. و هست! .. به همان نسبت نیز پاهای بلندی دارم .. همیشه سعی می کردم چهار زانو بنشینم و جمع و جور .. با یک شال مشکی رنگ یا مات که روی پاهایم را بپوشاند .. دختر بودم! باید اینطور می بود وگرنه چشم سفید خطابم می کردند و کلی حرف پشت سر مامان گل می زدند ک حسن یوسف اش را خوب تربیت نکرده .. جلوی بزرگترها، امکان نداشت پاهایم را دراز کنم .. یا روی دو زانو می نشستم و کنارهای مانتویم را انقدر می کشیدم تا کِش بیایند .. حتی اگر نمیشد!! و یا همان داستان چهارزانو نشستن و حواسی که باید شش دنگ اش را در محضر به نام شال ضخیمم می زدم تا مبادا .. زبانم لال، پرت شود و کنار برود .. دختر بودم! باید اینطور می بود .. حق نداشتم زانوانم را در دلم جمع کنم و اگر شلوارم تنگ می بود که بدتر .. یا اگر اینطور می شد باز کارمان به محضر می کشید و زدن شش دنگ حواس به نام شالی که زیادی مِلک به جیب می زند! .. یادم نمی آید .. اصلا ممکن نبود که حتی روی فرش نیم متری هم پایم را دراز کنم .. من می دانستم که روزگار مرد بدخُلقِ مستبدی ست ک از زنها خوشش نمی آید و همیشه سعی کردم پایم را از گلیم فرش دستبافت و گران قیمت لعنتی اش درازتر نکنم .. نمی دانم .. چه شد؟! .. من ک .. کاری نکردم ..
