هرکس برای نوشتن، دلیل دارد .. قبلا هم گفته بودم .. ولی طبقه‌بندی‌شان نکردم، نه؟! .. دلیل‌ها دو دسته‌اند .. دلیل های اصلی و فرعی .. دلیل‌های فرعی همان توجیه های الکی هستند .. همان حرفهایت در جوابِ پرسشِ دیگران که چرا غمگینی .. افسرده‌ای .. نمی‌خندی .. دوستش داری؟! .. و چرا انقدر لعنتی شده‌ای!؟ .. ک این دلیل‌ها همیشه سپر جان احساساتمان شدند تا زیر مشت و لگدِ استدلال‌های دیگران لِه نشود .. ک با یک دلیل فرعی، دهانشان را ببندی ، از جایت بلند شوی و ب دلیل اصلی‌ات برسی! .. و دلیل اصلی دقیقا همان چیزی‌ست ک باعث می‌شود کلافه بشوی، اطرافت را نگاه کنی و در آخر چشمانت، کاغذ و قلم و شاید گوشی‌ات را هدف بگیرد و تنهایی‌ات را شلیک کند و تنِ صفحه پروفایل‌ات در هر جهنم‌دره‌ای را سوراخ سوراخ کند .. دلیل‌های اصلی، انگیزه‌مان برای نوشتن هستند، همان‌هایی ک هیچوقت در نوشته‌هایمان نمی‌آیند ولی انگیزه می‌دهند تا یک تپانچه دستت بگیری و مغزِ متفکر قلبت را متلاشی کنی .. دلیل‌های فرعی همان‌هایی هستند ک درباره شان می‌نویسی .. { موهایم – چال‌لپم – ته ریش‌اش و ... } و دلیل‌های اصلی هستند ک هیچوقت بطور مستقیم درباره‌شان چیزی نمی‌گوییم .. چیزی فراتر از آقای رفتن .. چناب‌خان .. خوب‌جان .. و بانو ..
