من و موهام

تازگیها نمیتوانم چیزهای خیلی قشنگ بنویسم. یا حرفهای خوب بزنم. یا عادتهایی که مامان دوست ندارد را فراموش کنم. ولی قابلیتهای دیگری پیدا کرده ام. جلوی گریه ام را میگیرم چون وقت درس خواندن است و چشمهایم اذیت میشود‌. میتوانم از گلم مراقبت کنم. مراقب قلبم باشم. میتوانم عادی باشم و نه کسی را دوست داشته باشم و نه برایم مهم باشد که کسی دوستم ندارد. حتی اگر کمتر از پنج ثانیه به حرف دوستم بخندم هم عذاب وجدان نمیگیرم‌. تازگیها ترسناک شده ام. من اینجوری نبودم. من خیلی دوستت داشتم. دوباره بحث رسید به اینجا!