من و موهام

یا مثلا اینکه دوست دارد با هم فرار کنیم. یا همین حرکتِ منظم دستش موقع بحث کردن.

وقتی حالم بد است. بگردم بینِ سایت‌های فان. ببینم چه گُلی هستم. تو دوستش داشته باشی.

پ.ن: عاشق شمعدانی‌م.

لینک

و «امروز نمی‌خواد غذا درست کنی»هایشان به واسطه‌ی روز دختر بودن :)

روزمان مبارک.

همان‌هایی که قربان‌صدقه گنجشک‌ها می‌روند.

نظرها برای این پست فعال است.[ Lady cyan :) ]

هیچکس زیربار نمی‌رود که چندین سال پیش، در راه دبیرستانِ دولتیِ عادی‌اش، وقتی لخ‌لخ‌کنان از سرویسِ زوار در رفته‌ی سقفْ‌کوتاهِ چندش دور می‌شده با بیش‌تری حجمِ ممکنِ بینی و ابرو، کسی را دیده و عاشقش شده باشد. که تو با آن شلوارِ پاچه‌گشادِ نخیِ مشکی‌ و مانتوی گشادِ خاکی و کوله‌پشتیِ سنگین‌ات، بدوی پشتِ دیوار و آرزو کنی زنگِ صبح‌گاه نخورد تا وقتی او نرفته. 

که هر روز التماس کنی به مامان تا بگذارد ابروهایت را برداری، مانتویت را از آن حالتِ اسفبارِ رقت‌انگیز خارج کنی و خودت را با درس خفه کنی تا شاید هم‌دانشگاهی شوید.

که وقتی وسطِ حیاطِ دانشکده‌ای که آرزویش را نداشتی، کوله‌پشتی سبک‌ات به کسی خورد و نگاهش کردی، همان پسرِ دیوانه‌ی تازه به بلوغ رسیده‌ی قدیم را ببینی و دیگر دیواری نباشد. دیگر زنگِ صحبگاهی نباشد. دیگر ابرویی نباشد تا حداقل به خاطرِ چندتارِ مو، قیدِ به دست آوردنش را بزنی.

وقتی تر و تمیز دو صندلی آن طرف‌ترش می‌نشینی، هم‌دانشگاهی‌ِ شده‌اید و دیگر نه تو شلوار پاچه‌گشادِ نخی مشکی می‌پوشی نه او وسطِ چله تابستان کاپشن بادی به تن می‌کند و در سایه، عینک دودی می‌زند؛ می‌فهمی دنیا آنقدرها هم بزرگ نیست. شاید به اندازه‌ی قطره اشکت باشد.

قسم خورده بود که اگر یک تارِ مو از سر کودکش کم شود، باعث و بانی‌اش را می‌کشد. انتقام تارْتارِ موهایش را باید از چند نفر گرفت؟ صد نفر؟ هزار نفر؟ آمار دقیقی از موهایش نیست.

خودخواهم. دلم می‌خواهد هرشب ببینمش و هرشب بگویم چشم‌هایش چقدر مهربان است. چقدر مربای توت‌فرنگی‌اش خوشمزه شده و غذاهایش شور نیست. خودخواهم و هر روز عصر، اسفند دود می‌کنم و سوره «یس» می‌خوانم. خودخواهم و هر روز موقعِ بی‌حرکت ماندنش، چشمم به قفسه سینه‌اش است. می‌رود بالا؟ می‌رود. خودخواهم و «باید» بالا برود.