من و موهام

یه عکس دیدم چندوقت پیش که روی یه دیوار نوشته بود:

عجب آدم سیریشیه این دلهره. چسبیده به گلوم، بیخیال هم نمیشه.

گفت :"میدونی هی تلاش کنی و نشه یعنی چی؟"
گفتم :"جلب محبت یار؟"
گفت:"نه بابا تستهای شیمی رو میگم."

طفلکی دست و دلش به خوندن نمیره. انقد از این ور و اون ور شنید که کی چی قبول شده و چی نشده که الاناس گریه ش دربیاد. میگفت "یادته میگفتی رقابت عشقی با یه دختری که از تو خوشگلتر و خوشتیپ تر و پولدارتره ولی عاشق تر نیست، احمقانس؟ .. رقابت با ادمهایی که درس نمیخونن و تلاش نمیکنن ولی سهمیه دارن هم احمقانس .."
مقایسه ش درست و حسابی نبود .. ولی ناراحته خب.

میگفت "ببین من حالم از خودم بهم میخوره. ناموسن .. وژدانن بگو چی تو من دیدی؟"

"ای پس از سوء القضا حسن القضا" .. قطره اشک گوشه ی چشمش را پاک میکند.

دیدم داره دنبال یه چیزی میگرده. گفتم چی شده؟ گفت دنبال گوشیت قدیمیت میگردم.
فهمیدم چرا. اون سخنرانی هاش در مورد کوتاه بودن زندگی و لذت بردن از لحظه تموم شده بود. کتابهای کنکورش رو اورد و ردیفشون کرد تا روزها بره خرپشته و درس بخونه. میگفت نمیرم کتابخونه. مگه این همه که قبول شدن، رفتن؟ میگه کتاب تست جدید نمیخرم، مگه اونایی که از منطقه محروم قبول میشن صدتا کتاب تست دارن؟ میگه امسال کلاس و ازمون نمیرم جز سه تا ازمون سنجش، مگه اونایی که ..
حالا هم داره سیمکارتشو میندازه تو گلکسی فیت قدیمی من و ذوق میکنه که تلاشی که پارسال نکرد رو جبران میکنه. خیلی خوشحاله برخلاف انتظار من ..
میگه درس بززگی رو یاد گرفتم. اینکه به خودم دروغ نگم. من دلم پیشرفت میخواد.

"میدونی چرا از تلاش کردن میترسی؟ چون بیشتر از هر کس دیگه ای میدونی چقدر ضعیف و بی اراده ای و یه لحظه هم دوست نداری سختی بکشی."
نفس عمیقی کشیدم و در ادامه ی حرفم رو به آینه گفتم "بیشعور!"
نیمه ی خودخواه وجودم گریه ش گرفت.

داشتن ادمهای خوب تووی زندگی، مثل داشتن زندگی لاکچریه. نباید باهاش پز بدی. خیلیا ندارنش.

یه وقتی، نفرت تووی وجودت انقدر بارز میشه که باید یه مانتوی جدا هم واسه اون بخری.

نه که دلم نخواست. نه که اهمیت ندم. نه که نتونم از کارتم، شارژ بگیرم. نمیدونستم چی بهش بگم. بار روی دوشمو برداشتم و گذاشتم روی شونه های تو که این اواخر باریک تر شده از بس غصه میخوری.