مانتوی پنجاه تومانیِ سه سالِ پیش، شده یک تکه پارچه‌ی صد و بیست تومانی. بستنی عروسکیِ دویست تومانیِ وقتِ نوجوانی، شده هفتصد تومان. از همه چیز باید تقلبی‌اش را بخری، حتی اگر اصل بخواهی هم تقلبی را می‌اندازند بهت! .. حالا تو بگو. توی این همه سال. این همه ماه. این همه روز. که همه چیز گران شده و تقلبی. نبودنت هم گران شده؟ نبودنت هم تقلبی شده؟ یعنی فضای خالیِ کنارم توی ایستگاه اتوبوس، تقلبی‌ست و نبودنِ واقعیت یک جای دیگه‌ست؟ یعنی نبودنِ تقلبیِ گرانت، چندماهِ دگر دیگر کار نمی‌کند؟ احیاناً نمی‌دانی نبودنِ واقعیِ ارزانت را کجا می‌فروشند؟ یارانه این ماه را هم که حساب کنیم، هفتاد تومن بیشتر ندارم!
