من و موهام

"خونه شاهُ دیدی خونه خودتُ خراب نکن." بهترین حرفی بود که پدرش می‌توانست به او بگوید .. و گفت خب.

درستش این بود که فاصله‌ی بین مون یه مبل باشه نه این همه.

آدمها وقتی احساس تنهایی می‌کنن، خطرناک میشن. کارهایی از دستشون برمیاد که درحالت عادی میگفتن "مگه دیوونه‌ام که اینکارو کنم؟!".
آدمها وقتِ تنهایی .. روراست باشم؟ باشه. خب .. "من" وقتِ تنهایی می‌تونم به خودم آسیب بزنم. نه جسمی .. نه. طوری روح خودم رو زخمی می‌کنم که خونِ بی‌رنگش تموم دیوارهای خونه رو رنگ کنه بدون اینکه کسی بفهمه. حتی چندقطره‌ش ریخت روی موهای رنگ‌نشده و پر از تارِ سفید مامان. راستی بابا، ببخشید بابت کت جدیدت.
من جوری روحم رو آزار دادم .. که هیچوقت من رو نمی‌بخشه. و اگه یه روز به حرف دربیاد، مثل فیلمها نمیگم "بزار برات توضیح بدم". من هیچ توضیحی ندارم.
فقط .. من تنها بودم. می‌خواستم آسیب ببینم که شاید تنها نباشم بعد از اون. ولی نتیجه‌اش غیرقابل‌تصور بود.
بازم تنها بودم و قسمت جالبش اینه که، کسی نفهمیده بود.

از صبح یه چیزیش بود .. اما فرق می‌کرد با حالی که از ساعت هشت و سی و هشت دقیقه به خودش گرفته بود. وقتی سوال می‌کردم، دست می‌برد تووی صندوق "بهونه هایی قدیمی که احتمالا تا الان یادشون رفته" و یکی می‌آورد بیرون و پرت می‌کرد توی صورتم. واسه همین سرخ شد یکم‌لپ‌ام.

من خیلی زود حرفاتُ باور میکنم. بهم دروغ نگو.

ما خشمگین‌تر از آنیم که بگرییم.

چندین‌بار سر یه موضوع مشخص ناراحتم کردی .. و هر بار دهنم باز نشد که جوابت رو بدم. می‌دونی چی بیشتر ناراحتم می‌کنه؟ اینکه من منتظر می‌مونم تا تو دوباره همون حرفها رو بزنی و ناراحتم کنی، تا شاید یه روزی بتونم یه چیزی بگم .. اینکه می‌دونم تو دوباره ناراحتم می‌کنی .. اینکه ایمان دارم به بی‌شعوریت.

انقدر نزاشتی بشناسمت که مجبور شدم توی خیالم انقدر باهات حرف بزنم که خودم اخلاقتُ بسازم. که یه روزی اگه باهام حرف بزنی، انقدر شبیه خیالت نیستی که با خودت، پس‌ات می‌زنم.

وقتی هِی بدست نیاری، عادت می‌کنی. دیگه برات سخت نیست. حس می‌کنی "اینم بدست نیاوردم؟ خب عادیه!". برای آخرین بار، تو هم به دست نیا لطفا. بزار نظم زندگیم لااقل برقرار باشه.