من و موهام

ببخش که توی خیالم انقدر آزارت می‌دهم که دوستم داشته باشی .. تازه فهمیده‌ام نمی‌توانم زندگی کنم اگر فکر کنم کسی دوستم ندارد.

اشک‌هایمان را پاک می‌کنیم، صدایمان را صاف و می‌گوییم مشکلی با دوست نداشته شدن توسط بقیه نداریم . چون یک نفر .. فقط یک نفری که باید، دوستمان ندارد.

۱۴ تا دلیل دارم که میتونه ثابت کنه دوستم داری .. ولی یه "اگه اشتباه کنی چی" داره گند میزنه به همش ..

شما با گوشیت، یاد می‌گیری چجوری با بقیه، بدون من باشی.
یاد نگیر.

انقدر مهربونی که آدم‌حس می‌کنه کمه .. بدهکاره .. خوب نیست زیاد ..

- خوبی؟
سه روزه غذا نخورده.
دلشوره داره تمام مدت.
حالت تهوع داره ثانیه به ثانیه.
دلش تنگه.
دستاش یخ می‌کنه.
"نگاهم نمی‌کنه"
"نگاهم نمی‌کنه"
"نگاهم نمی‌کنه"
+ مرسی.

به اسمِ "نگران بودن" هرچی دلتون می‌خواد به آدم‌ نگید.
به اسم "شوخی" هر چی دلتون می‌خواد به آدم نگید.
هر چی دلتون می‌خواد به آدم نگید.
هرچی دلتون می‌خواد به آدم نگید.
هرچی دلتون می‌خواد به آدم نگید.

میگم الان وقتش نیست. برای یه شروع جدید، یه شروع جدیدِ دیگه خوب نیست. میگن فشار خون رو میبره بالا. میزنه به قلب .. قلب هم که هیچی حالیش نیست. میدونی دیگه؟

تنهایی؟ عجیبه. مثل اینه که به یکی بگی "میدونم تو، تویی. منم، خودمم. ولی میشه یه لحظه بیای و من بشی؟ میشه یه دقیقه انقدر اهمیت بدی که تبدیل به خودِ من بشی؟"
اگه تو جمعی بودی .. سرتُ چندبار برگردوندی و هر چندبارش با یه نفر چشم تو چشم شدی. سرحرفُ باهاش باز کن. لبخند بهش بزن. اگه می‌بینی حالش بده، ادای ادم‌های نگران ُ دربیار.
چقدر دارم‌چرت می‌بافم.
اصل موضوعُ بگم؟
وسط یه خونه پر از آدمم که حس می‌کنم هیچ‌جایی برای من نیست. جایی که آدمها طعنه شده جزوی از رومزه‌شون. اگه چیزی نگن، امتیاز اون روزشون رو از دست دادن.
یه خونه که فقط یه کنج داره واسه کز کردن. که ازقضا تاریک هم هست.
خونه‌ای که همه رو تووش می‌شناسی ولی انگار غریبه‌ن. طوریکه سعی می‌کنی موقع حرکت بدنت بهشون نخوره. به همه‌ی رفتارهات به طرز عجیبی پاسخ میدن. در مقابل گریه‌هات بهت زل میزنن و توو نگاهشون "چه مرگشه باز" هست. آدمهایی که هیچ سررشته ای تووی دلداری دادن ندارن ولی میگن و حالت بدتر میشه.
خونه‌ای که جای دو نفرش خالیه. بااینکه یکیشون هست. ولی جای اون "مهربون و دلواپسِ حواس جمع"اش کمه. اینی که ما داریم اون روی "خیرسرت بزرگ شدی" و "حالت خوب نیست؟اوکی"اش رو داره.
اصلِ اصلِ موضوعُ بگم؟ اگه پلک‌مو بکشی پایین، از تووی مویرگهاش تنهایی داره میزنه بیرون.‌ بوی نا میده تنم. فرشته ها دارن بحث میکنن "حالش خیلی گهه" رو چجوری به زبون قشنگ و مودبونه خودشون برگردوندن که حق مطلب ادا بشه و بزنن روی شونه چپم.

تو نباید می‌رفتی. نباید منُ تنها میذاشتی. نباید با اون سوزن ته گردی که دستت بود، قبل رفتنت حبابِ "تو موندی و حوضت" رو می‌ترکوندی.
می‌دونی اخلاق منو. خودم می‌فهمم تنهایی چیه. خودت باشی و خودت، چیه. ولی اگه کسی به زبون بیاره اینارو، حالم بد میشه. یه دفعه با خودم میگم "یک سال و نیمه تنها و در به درم. آره .. دیگه باید به روی خودم بیارم".
چرا باهوش نبودم به اندازه کافی. چرا نشد دانشمند بشیم. که یه نسخه کوچیکِ جیبی ازت درست کنم و دلم بهت گرم باشه.