من و موهام

توو فرودگاه که منتظر بودیم .. برگشتی سمتم و گفتی "یه سریام هستن که وقتی میان هیشکی منتظرشون نیست.. سخته ها"
منم همینجوری که ده دیقه بود زل زده بودم به نخ مشکی زیر دومین دکمه کاپشن سیاهت، گفتم "توو این دنیا واسه هر کی، لااقل یه نفر هست که منتظرش باشه" ولی دیگه اشاره نکردم که واسه ی تو .. بغلت وایساده و ده دیقه و سی ثانیه ست زل زده به نخ مشکی زیر دومین دکمه کاپشنی که برای سومین باره تنت میبیندش.

زمستون به نفس افتاده و کمک لازم داره. همه اما سرشون گرم بهاره. چه داستان آشنایی.

تو قول بده به خودت برسی .. اگه مریض شدی، بری دکتر .. خودتو توو خونه حبس نکنی .. منم قول میدم دختر خوبی باشم.

بعضی هدف ها انقد رسیدن بهشون سخته که علاوه بر اینکه ما بخوایم باید خودشون هم بخوان.

وقتی یکی برای زندگیش برنامه میریزه و خوشحاله و همه جا پر از رنگین کمون و اسب تک شاخه، نگید یه برنامه بهتر هم واسه زندگی هست ها! بذارید توو برنامه "کمتر بهتر" خودمون بپوسیم.

دو تا دست من رو از تموم اتفاقاتی که بیرون می افتاد، دور نگه داشته بود. و اگه با تلسکوپ نگاه میکردم به صورت صاحب اون دستها، فکر میکردم یه آینه ست.

هیچوقت "شروع دوباره" توو زندگیم نداشتم. همیشه "وضعیت همونه ولی تو به روی خودت نیار" بوده.

اون تکه ی "خودخواه" وجودت رو نمیشه دوست داشت. نمیشه بغل کرد. نمیشه بهش لبخند زد. نمیشه کمکش کرد تا نمره های دانش آموزهاش رو جمع بزنه. نمیشه باهاش از فروشگاه سر خیابون خرید کرد. بندازش دور به نظرم.

دستم رو گرفت و انگشت سبابه ش رو گذاشت روی نبضم .. میخواست ببینه تب دارم یا نه .. نمیدونم بین "تب داره ولی کم"ای که از نبضم خوند .. "خسته شده به قرآن" هم فهمید یا نه .. چون یجور غریبی نگاه میکرد آدمو ..

دستش رو گرفتم و گفتم "میخوای امشب بریم بیرون حال و هوات عوض شه؟" گفت "امشبو برم. فردا چی؟ پس فردا چی؟"
راست میگفت .. فردا چی .. بیست و چهار روز و دوازده ساعت بعد چی .. بیست و چهار روز و دوازده ساعت و یک دقیقه بعد چی ..